เน็ตไอดอลคนดัง โซล-นาทกานต์ ดุสิตากร

หนุ่มตี๋อินเตอร์หน้าใสที่สาวๆตกหลุมรัก แต่กว่า

จะมีวันที่เขาได้เป็นที่รู้จัก และมีแฟนคลับติดตาม

อย่างอบอุ่นเกือบครึ่งแสนนั้น ใครเลยจะรู้บ้างว่า

ในช่วงหนุ่มน้อยอายุเพียง 15 ปี หนุ่มคนนี้ต้อง

จากครอบครัวเพื่อไปเรียนอินเตอร์ยังต่างแดนที่

ประเทศจีนเพียงลำพังและอยู่กับความเหงาที่ต้อง

เรียนรู้ เกือบ 7 ปี ที่ใช้ชีวิตร่ำเรียนในมหาวิทยาลัย

ที่นั่น ที่ทำให้หนุ่มคนนี้ถึงกับเอ่ยปากเลยว่า

“เป็นช่วงชีวิตที่ตอนนี้หาไม่ได้อีกแล้ว”

ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวที่ประเทศจีน

ผมเป็นคนเชื้อสายจีนครับ แล้วตอนอายุ 15 ปี

ก็ได้ไปเรียนอยู่ที่จีนเลย ตอนนั้นคือเกเรมาก

คุณพ่ออยากดัดนิสัย เลยตัดสินใจส่งให้ผมไป

เรียนที่จีน แต่ไม่ให้อยู่สบายๆนะ ส่งให้ไปอยู่ที่

บ้านนอกของจีน ที่ไม่มีอะไรเลย ทั้งอินเทอร์เน็ต

คอมพิวเตอร์ จะทำอะไรก็ลำบาก พูดอะไรก็ไม่ได้

กินมาม่าอยู่เป็นเดือน แรกๆนี่ร้องไห้เลย แต่ผม

เป็นคนค่อนข้างปรับตัวได้เร็ว ประมาณเดือนกว่าๆ

ก็เริ่มพอจะปรับตัวได้ ตอนนั้นถือว่าขึ้นเป็นม.4 นะ

ก็เรียนอยู่จนถึงช่วงจะเข้ามหาวิทยาลัย ตอนแรก

อยากไปเฉิงตู แต่มารู้ข่าวแผ่นดินไหวซะก่อน

ก็โชคดีมาก ถ้าไปนี่คงตายไปแล้ว เลยเลือกไป

คุนหมิงแทน ผมเป็นคนชอบด้านบริหารธุรกิจ

และชอบคอมพิวเตอร์ด้วย เลยเลือกเรียน

คอมพิวเตอร์ธุรกิจที่มหาวิทยาลัยยูนนาน

สังคมอินเตอร์ที่มีแต่รุ่นใหญ่

ที่นี่ค่อนข้างต่างกับระบบที่ไทย คือไม่มีสอบ

วัดผล O-NET หรือ A-NET คือเข้าไปเรียนได้เลย

แต่เขาจะมีสอบวัดระดับ HSK ถ้าคุณสอบไม่ผ่าน

คุณก็เรียนไม่จบ แล้วอีกอย่างคือที่นี่ไม่มีการรับน้อง

ก็ต่างคนต่างเรียน เพื่อนๆส่วนใหญ่เป็นคนจีนกับ

เกาหลี แต่โดยรวมๆเป็นผู้ใหญ่แล้ว แรกๆเข้าไป

นี่กดดันมาก เพราะว่าจะไม่มีรุ่นเดียวกันเลย รุ่นพี่

เขาก็จะค่อนข้างดุ เวลาผมไปเรียนสายนี่ แทนที่

จะโดนอาจารย์ว่า ผมกลับโดนรุ่นพี่ว่าแทน เพราะ

ครูก็รุ่นอายุห่างกับผมไม่เท่าไหร่ แล้วตอนทำงาน

กลุ่มก็ยาก เพราะผมจะต้องครีเอทีฟตัวเองให้มี

ความคิดเดียวกับพี่ๆ ผู้ใหญ่ในชั้นเรียนให้ได้

แต่ก็ถือว่าทำให้ผมได้พัฒนาตัวเองไปด้วยครับ

แล้วสังคมที่โน่นก็ค่อนข้างจะเน้นกิจกรรม มีพา

ไปทัศนศึกษาบ่อยมาก มีปาร์ตี้ที่บ้าน มีเปิดอก

คุยกันระหว่างครูกับนักเรียน ว่าการเรียนตรงนี้

เป็นยังไงบ้าง ซึ่งบ้านเราไม่มีแบบนี้

บทเรียนที่แสนคุ้มค่าในต่างแดน

ผมไปอยู่ที่จีนถึงอายุ 21 เรียนจบถึงได้กลับมา

เมืองไทย มาคิดดูแล้ว โชคดีมากที่พ่อส่งผม

ไปเรียนตั้งแต่เด็ก ผมได้ประสบการณ์หลายอย่าง

กับการต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง ได้เรียนรู้ชีวิตของ

คนระดับล่าง ผมได้รู้จักเพื่อนคนหนึ่ง บ้านเขา

ยากจน แต่เขาเป็นคนตั้งใจเรียนมาก แล้วเขาก็

พอใจในสิ่งที่เขามี นั่นเป็นสิ่งที่ผมประทับใจมาก

แม่บอกว่าผมเปลี่ยนไป ใจเย็นขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่

มากขึ้น คือผมได้เรียนรู้สิ่งๆหนึ่งที่ว่า สิ่งที่มีค่า

ที่สุดไม่ใช่เงินทอง แต่คือการที่เราเคารพใน

ตัวเองต่างหาก ผมเคารพตัวเอง แล้วก็ภูมิใจ

ในตัวเองด้วย ที่ได้เดินทางผ่านอะไรหลายๆ

อย่างมาถึง ณ จุดนี้ได้

“ความสุข” ที่ทำให้คนรอบข้างมีความสุข

ตอนนี้จบมา 3 ปีแล้วครับ ตอนจบแรกๆผมไป

เรียนคอร์สสั้นๆทำอาหารด้วย เพราะว่าอยากจะ

เปิดร้านเบเกอรี่สักร้าน แต่ก็คิดว่าจะเก็บเกี่ยว

ประสบการณ์ต่างๆไปก่อน จนมีทีมงานของทาง

สำนักพิมพ์แจ่มใสติดต่อมาให้ไปเป็นหนึ่งใน

หนุ่มโปรเจ็กต์ U Prince ซึ่งถือเป็นงานบันเทิง

ชิ้นแรกของผมเลย และเป็นจุดเปลี่ยนของผมด้วย

ไม่คิดว่าคนจะชอบกันเยอะขนาดนี้ มีน้องๆมาบอก

ว่าพี่เป็นไอดอล ก็ดีใจนะครับ รู้สึกอบอุ่นขึ้น แต่ก็

รู้สึกว่าต้องพยายามแอคทีฟตัวเองให้เป็นคนดีใน

สายตาน้องๆอยู่ตลอด ซึ่งก็ไม่ยากสำหรับผมนะ

เพราะผมรู้สึกมีความสุขมาก เวลาที่ทำให้คนรอบ

ข้างยิ้มได้ ล่าสุดตอนนี้ก็เป็นพรีเซนเตอร์ให้กับ

แบรนด์สินค้าแฟชั่น WOW ของแจ่มใส แล้วก็

มีหนังสั้นของ ม.เกษตรศาสตร์ครับ ส่วนเรื่อง

เรียนตอนนี้กำลังเตรียมจะต่อปริญญาโทด้าน

การท่องเที่ยว ที่เมืองไทย ที่ ม.มหิดลนี่แหละ

แรงบันดาลใจต่อการช่วยเหลือสังคม

ผมอยากทำงานแล้วมีเงินเยอะๆ เพื่อเอาไป

ช่วยเหลือให้กับคนที่เขาด้อยโอกาสกว่าเรา

อย่างคุณตัน อิชิตันก็ถือเป็นแรงบันดาลใจ

ของผมเลย ผมชอบที่เขาเคารพชีวิตคนอื่น

แล้วก็ช่วยเหลือเกื้อกูลสังคมเสมอมา

ซึ่งสิ่งเหล่านี้ ผมคิดว่ามันมีคุณค่าต่อสังคม

ในทุกวันนี้อย่างมากครับ