ฌอห์ณ จินดาโชติ

เส้นทางการเป็นนักแสดง กับการเป็นนักเขียน ใครหลายคนอาจมองว่ามันห่างไกลกันมาก

แต่หนุ่มมาดขรึม ฌอห์ณ จินดาโชติ พระเอกสุดฮอตจาก “เล่ห์รตี” ทางช่อง ONE และซีรีส์

“รักนะเป็ดโง่” ทาง Bang Channel กลับพบเส้นทางสองเส้นที่สามารถมาเดินขนานกันได้

ลงตัว และบทสรุปของความฝันเส้นนี้ก็ยังคงเดินหน้าต่อไปด้วยความสุขอย่างแท้จริง

นักอ่านนักคิดตั้งแต่เด็ก

                ผมชอบการอ่านคิดวิเคราะห์ เพราะคุณปู่เป็นทหาร คุณพ่อเรียนนิติศาสตร์มา ท่านก็ปลูก

ฝังผมมาตั้งแต่เด็ก ตอนสอบเข้ามหาลัย  ผมเลือกรัฐศาสตร์เป็นอันดับหนึ่ง  ส่วนอันดับสองเป็น

คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา ธรรมศาสตร์ ซึ่งตอนนั้นเป็นคณะใหม่ที่กำลังบูมในอเมริกา

เพราะมันเป็นคณะที่ผสมระหว่างรัฐศาสตร์กับจิตวิทยาพฤติกรรมมนุษย์ ซึ่งน่าจะสามารถต่อยอดการ

เรียนไปได้หลายอย่าง สุดท้ายเลยได้มาติดที่อันดับสอง

พบรักกับงานเขียนตอนเรียนในมอ

                การเรียนถือว่ายาก แต่ท้าทายดีครับ ส่วนใหญ่เป็นวิชาที่เกี่ยวกับพฤติกรรมความคิด ซึ่ง

เราต้องเอามาประยุกต์และเขียนวิพากษ์วิจารณ์เหตุการณ์นั้นๆ คณะนี้เหมาะสำหรับคนที่ชอบอ่าน

ทุกอย่าง และใส่ใจในสถานการณ์บ้านเมือง เพราะถ้าคุณไม่ชอบอ่านชอบเขียน มันก็ยากที่จะ

ทำความเข้าใจได้ แต่สำหรับผม ผมชอบอะไรที่มันเป็นทฤษฎีที่มันย้อนแย้งกันได้ ก็เลยรู้สึกสนุกกับ

การเรียน และประทับใจการใช้ชีวิตในมอด้วย ผมทำกิจกรรมทุกอย่างเลย รู้สึกเลยว่าชีวิตมหาลัยมัน

เป็นการจำลองการเติบโตที่ยังไม่ต้องเจ็บ คุณสามารถทำผิดพลาดแล้วแก้ไขได้ สามารถรีเกรดได้

สอบใหม่ได้ ผมเลยรู้สึกว่ามันเป็นชีวิตที่กลมกล่อม มีทั้งเรื่องของมิตรภาพและความรัก

มันสนุกทุกเวลาจริงๆ

บัณฑิตหนุ่มนักวิเคราะห์

                ผมจบสามปีครึ่ง ถือว่าพอใจมากๆ เพราะว่าตอนนั้นต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย แต่ก็

จบออกมาได้ จริงอยู่ที่ว่าประกาศนียบัตรไม่ได้เป็นตัวบอกว่าเรามีคุณภาพแค่ไหน มันแค่บอกว่าเรา

รับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองหรือเปล่าก็แค่นั้น แต่ผมก็รู้สึกว่าผมได้ทำหน้าที่ของผมได้สำเร็จแล้ว

ตอนจบใหม่ๆ เคยคิดจะไปต่อด้านรัฐศาสตร์ที่อเมริกา แต่ไม่ได้ไปเพราะห่วงคุณแม่

และยังมีงานบันเทิงอยู่ด้วย

กับพ็อคเก็ตส์บุ๊กเล่มแรกที่เกินฝัน

                ผมเริ่มเขียนถ่ายทอดมุมมองของตัวเองตั้งแต่เด็ก จากกระดาษจนมาถึงโซเชียลเน็ก

เวิร์ค จนมีคนมาบอกว่าเราความสามารถในการเขียนนะ ตอนนั้นก็เลยรวบรวมเรื่องทั้งหมด 500 เรื่อง

มาเลือกใหม่ให้เหลือแค่ 29 เรื่อง ซึ่งเรื่องที่เขียนผมจะใช้เวลาตอนดึกก่อนนอน เพื่อจะเช็กความ

รู้สึก เช็กการเรียนรู้ในแต่ละวัน ว่าวันนี้เราเจอใครมาบ้าง แล้วนำมากลั่นกรองเป็นบทความที่คิดว่า

คนอื่นจะได้ประโยชน์ สุดท้ายก็ผ่านมาเป็นพ็อคเก็ตบุ๊กเล่มแรกกับ a book ซึ่งก็ไม่คิดว่าจะได้รับ

การตอบรับดีขนาดนี้ ตอนนี้ก็ตีพิมพ์เป็นครั้งที่ 8 แล้ว ก็ต้องขอบคุณคนอ่านทุกคน แล้วมันก็เหมือน

เป็นแรงกดดันที่ทำให้งานเขียนชิ้นต่อๆ ไปของผมต้องมีมาตรฐานที่ดียิ่งๆ ขึ้นไป

ชีวิตเหมือนรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์ส

                ชีวิตผมเหมือนรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สคู่หนึ่ง รองเท้าประเภทนี้ มันยิ่งเก่า ยิ่งขายต่อได้

ถ้าเป็นคู่ใหม่ คนจะไม่นิยมใส่ แต่พอมันเปรอะ หรือสีไม่สว่างแล้ว คนกลับรู้สึกว่ามันสวย ก็คง

เหมือนผมที่ผ่านการเดินทางมาหลายปี มีความเก่า มีฝุ่นติด มีรอยขีดข่วน แต่ผมก็ภาคภูมิใจใน

ประสบการณ์ที่ผมผ่านมา ซึ่งมันทำให้ผมได้เห็นอะไรในตัวเองชัดเจนขึ้น ถ้าเทียบกับชีวิตตอนเรียน

ทุกอย่างมันเป็นสีพาลเทล ฟุ้งฟิ้ง แต่พอถึงตอนนี้ มันมีโทนสีดำมากขึ้น มันมีความ Realistic ของ

มัน เรามองอะไรที่เป็นจริงมากขึ้น เป้าหมายของผมตอนนี้คือการเป็นนักแสดงควบคู่กับการเป็นนัก

เขียนให้ลงตัวที่สุด เพราะทั้งสองอย่างคืองานที่ผมรักเหมือนกัน อย่างการเขียน ผมรู้สึกว่ามันเป็น

พรสวรรค์ที่ดี แม่เคยบอกว่า ถึงผมจะร้องเพลงไม่เก่ง เล่นดนตรีไม่เป็น แต่การเขียนหนังสือก็ไม่ใช่

ว่าทุกคนจะทำได้ เพราะฉะนั้นจงภูมิใจว่าพระเจ้าให้เรามาแบบนี้

แล้วพยายามประคับประคองให้มันดีขึ้นไปเรื่อยๆ

เครดิตภาพ : IG @SEANJINDACHOT

เครดิตสถานที่ : THE ELEMENT LIFESTYLE SALON @PARK LANE EKAMAI