ก้อย-รัชพร โภกินภากร สาวร่างเล็ก พลังการแสดงเหลือล้น ค้นพบสิ่งที่ใช่จากคณะนิเทศศาสตร์จุฬาฯและทุกวันนี้ได้มีความสุขในทุกๆ วันกับงานที่รักและอะไรใหม่ๆ ที่เข้ามาท้าทายในชีวิต

วิทย์แพทย์ผันมาสายนิเทศฯ
ตอนม.ปลายเรียนสายวิทย์แพทย์เลย ตอนนั้นที่บ้านอยากให้เป็นหมอ คุณแม่จะเป็นสไตล์สมาคมผู้ปกครองโรงเรียน มองว่าหมอเป็นอาชีพที่มั่นคง มีหน้ามีตา เป็นค่านิยมประเทศระดับหนึ่ง เราก็เรียนให้แม่ ไม่ได้คิดอะไรเยอะ แต่พอยิ่งโต ก็เริ่มตั้งคำถามให้ตัวเองว่าเราชอบหรือเปล่า จนมาถึงตอนที่สอบกสวทไม่ติด พอไม่ติดเท่านั้นแหละ มันเป็นจุดเปลี่ยนชีวิต ตั้งคำถามกับตัวเอง เราโง่หรือเราไม่ชอบ จริงๆ แล้วเราอยากเรียนอะไร ก็เลยรู้ว่าตัวเองชอบทำกิจกรรมมาตั้งแต่มัธยมต้น เป็นประธานสี กีฬาสี ทำโน่นนี่แต่เด็ก เลยลองเลือกดูนิเทศฯ ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้ขนาดนั้นว่านิเทศฯ ทำอะไร
ที่บ้านก็แบบใช่หรอ แต่เรารู้ว่าถ้ามาครึ่งๆกลางๆ ไปให้สุดทางดีกว่า ถ้าไม่หมอก็ทางนี้แหละ แล้วคือเราโชคดีที่ชอบภาษาอังกฤษเป็นพื้นฐาน ก็เลยมีแต้มต่อได้ใช้ภาษาอังกฤษเป็นคะแนนช่วย สุดท้ายก็ติดนิเทศฯ จุฬา

สาว Perfetionistสื่อสารมวลชน
วันแรกที่รับน้อง คนก็แบบกรี๊ดกร๊าดกันตลอดเวลา ในใจก็คิดว่าที่นี่แหละที่ของเรา มันสนุกจัง ได้เจอสังคมใหม่ที่ต่างกับในโรงเรียนสายวิทย์ที่มีแต่การแข่งขันการเรียนกันสูง แล้วพอเราเข้าไปเจอกิจกรรมก็ใช่เลย ที่นี่แหละที่ๆ เราไม่เรียน (หัวเราะ) แล้วก็ไม่ค่อยเรียนในปีแรก จนเกรดตกไปสองต้นๆ อีกนิดจะติดโปร ชีวิตไม่เคยลงไปขั้นนั้น ก็ตกใจอ่าวทำไง ต้องมาปรับตัวใหม่ หลายคนคิดว่าการเรียนพิเศษสำคัญ แต่การเข้ามหา’ลัยทำให้เรารู้ว่าการเรียนในห้องสำคัญที่สุด ถ้าเรียนในห้องแล้วฟังสิ่งที่ครูสอน มันจะได้ทั้งฟังและเห็นภาพ ถ้าเรามานั่งอ่านเอง การอ่านมันช่วยก็จริง แต่ไม่ได้จำยาวขนาดนั้น พอเราสนใจเรียนในห้อง เวลาสอบมันจะเป็นภาพกับเสียงครูบอกมันจะทำง่ายกว่า ก็เริ่มเกรดดีขึ้น ปี 3 เลือกสาขาประชาสัมพันธ์ โทการแสดง จริงๆ ชอบแสดงละคร แต่ด้วยความที่มันมีละครในคณะอยุ่แล้ว เลยคิดว่าอยากลองเรียนอีกศาสตร์ดูที่มันจะมาประกอบกันได้ แล้วพีอาร์ก็ได้ใช้จริงๆ เหมือนเป็นหลักการคิดที่เป็นตรรกะมาผสมกับด้านละครที่ต้องใช้อารมณ์และหัวใจ มาประจวบเหมาะกันทั้งสองฝั่ง สุดท้ายก็จบมาได้เกียรตินิยมอันดับสอง คือที่บ้านเป็นบ้านที่คาดหวังสูงอยู่แล้ว แม่บอกว่าตั้งแต่เข้าคณะนี้ ถ้ายูไม่เรียนหมอ จะเรียนอันนี้เกรดต้องสูงนะ พอเปิดมาปีหนึ่งได้สองกว่าไม่บอกที่บ้าน เนียนๆ ไป (หัวเราะ) แล้วมาปั่นจนจบได้

นักแสดงร่างเล็กพลังเหลือล้น
นิเทศฯ สอนให้เราทำอะไรสักอย่างให้สุดทาง ให้รู้ลึกไปเลย เต้นให้เต็มที่ สนุกให้เต็มที่ เรียนให้เต็มที่ พอออกมาทำงานมันก็เหมือนถูกเซฟจากตอนเรียนที่เหนื่อยมาก มาทำงานมันก็รู้สึกดีเหมือนเป็นแต้มต่อ แล้วพอจบมาเราก็ได้เล่นโอเนกาทีฟในบท “ชมพู่” พอดี เหมือนเป็นโอกาสดีที่จะไปสุดกับมัน การแสดงสำหรับก้อยมันยากทุกบทบาท คือก้อยจะมีคาแรกเตอร์ของตัวเองประมาณหนึ่ง ถ้าบิดก้อยหนักก็ต้องให้เวลากับมันให้เยอะ แต่ก็ทำเต็มที่กับทุกบทที่ได้รับ เราหลงรักในการแสดงตั้งแต่ตอนเรียน เล่นละครเวทีครั้งแรก เรา Suffer มาก เพราะก้อยเป็นคาดหวังตัวเองสูง แต่การเล่นละครมันคือการใช้ชีวิต ถ้าเราไปคาดหวังกับชีวิตมากๆ คนดูเขาจะรู้สึกว่าเค้นอะไรขนาดนั้น เราเลยรู้สึกว่าการแสดงมันเปลี่ยนนิสัยก้อยบางอย่าง ที่มองว่ามันไม่ดีสำหรับตัวเอง แล้วสิ่งนี้มันช่วยเปลี่ยนตรงนี้ได้ (ยิ้ม) ตอนนี้ก็ได้มีโอกาสลองเขียนบทด้วย ยากมากเหมือนกัน แต่ทุกอาชีพก็ต้องอาศัยการฝึกฝน เริ่มเรียนรู้ใหม่ทั้งหมด มุมมองชีวิตตอนนี้คือทำอะไรก็ได้ให้มีความสุข ตอนจบใหม่ๆ เคยกลัวนะว่าชีวิตไม่มั่นคงเหลือเกิน เราจะทำงานอะไรดี คิดเยอะ วางแผนชีวิตเยอะ อีกสิบปีจะทำอย่างนี้ๆ แต่ตอนนี้รู้สึกไม่มีอะไรที่เราวางได้ตลอด เลยรู้สึกวันต่อวันในหนึ่งวันให้เวิร์กและแฮปปี้ที่สุดก็น่าจะพอแล้ว รู้สึกว่าตอนนี้มาทางนี้มันไม่เหนื่อยมาก และใช้ชีวิตง่ายขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย