ล่าสุดกับบทร้ายสุดๆ อีกครั้งในซีรีส์ลูกผู้ชาย ตอน ภูผา แต่ในอีกมุมหนึ่งนั้นหลายคนอาจไม่รู้ว่าหนุ่มโอมเป็นอดีตนักศึกษาสายอาร์ตคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่โอกาสพลิกผันจากงานสถาปนิกในออฟฟิศนำพาให้หนุ่มหน้าหล่อคนนี้เข้ามาสู่วงการบันเทิง
สาย Landscape พื้นที่สีเขียวที่กำลังอินเทรนด์
ตอนเรียนม.ปลายไม่คิดอย่างอื่นเลย เพราะเลขก็ห่วย ภาษาก็แย่ วิทย์ไม่ได้ดีเท่าไหร่ แต่ชอบอาร์ต ชอบวาดรูป ดีไซน์ ก็เลยเลือกสถาปัตย์หมดสี่อันดับ สุดท้ายติด Landscape ที่จุฬา ที่เลือกสาขานี้เพราะมันค่อนข้างเป็นสาขาใหม่ที่คนต้องการเยอะ มันก็กำลังอินเทรนด์ เรื่องลดโลกร้อน พื้นที่สีเขียว ดูเป็นสาขาที่น่าสนใจมาก เรียนปีหนึ่งเราชอบมาก ยังไม่ได้เข้าภาค พื้นฐานทำได้ดีมาก มีความอินมาก แต่พอเริ่มเข้าเรื่องต้นไม้ ดิน พื้น การก่อสร้าง เป็นเรื่องใหม่ที่ต้องปรับเยอะ เพื่อนก็ตั้งใจเรียนกันมาก แล้วตอนนั้นผมเข้าวงการปี 2 ก็ต้องทำงานไปด้วย เอาจริงๆ ยังชอบอยู่ แต่ต้องพยายามมากกว่าปกติเยอะเลย ต้องแบ่งเวลาให้ดี เพราะงานมันเยอะมาก คิดเยอะมาก คิดเยอะไม่พอ ต้องลงมือออกมาเป็นกระดาษเพื่อให้อาจารย์เห็นด้วย จะมีช่วงที่หนักคือปี 3 หนักมาก นอนน้อย บางทีมาแบบลอยๆ มาส่งงานให้ทันเวลา แต่ผมดีอย่างคืองานสถาปัตย์ไม่มีคำว่าจบ ยิ่งเยอะ ยิ่งดี แต่ผมจะเฮ้ย เท่านี้แหละ มันโชว์ดีไซน์ของเราแล้ว รู้สึกพอใจกับมัน แล้วมันก็พอกับที่อาจารย์ต้องการ จะไม่ทำเยอะ ทำอะไรที่หรูหราเกินไป เอาที่ลิมิตเรามันพอ แล้วโชคดีอีกอย่างคือเพื่อนในภาคมีแค่ 40 คน ทุกคนไม่ได้แข่งกันขนาดนั้น ช่วยกันมาก จบมาได้นี่คือเพื่อนมีส่วนช่วยเยอะมาก
ประสบการณ์ทำงานประจำในออฟฟิศ
จบมาใหม่ๆ ไปเที่ยวก่อน เพราะรู้สึกว่าเรียนมาทั้งชีวิต 23-24 ปี ตอนเด็กๆ เป็นคนไม่ชอบอ่านหนังสือ อ่านแล้วหลับ ก็จะต้องปลุกตัวเองขึ้นมาตอนกลางคืนเพื่ออ่านหนังสือ ทำให้รู้สึกว่าเรียนหนักมาก ไม่ได้เที่ยวไหนเลย จบมาก็เลยขอพักก่อน 2-3 เดือน แล้วก็เริ่มจากทำงานประจำ แต่ตอนนั้นไม่ได้ทำงานที่เป็นดีไซน์เท่าไหร่ แค่คำนวณพื้นที่สีเขียว ออกแบบซุ้มทางเข้าหมู่บ้าน ทำพรีเซ้นท์ อยู่แต่ออฟฟิศ นั่งหน้าคอมตลอด ไม่เหมือนกับตอนที่เราเรียนเลย แต่โชคดีที่เพื่อนพี่ๆ ที่ทำงานก็เป็นรุ่นพี่รู้จักกัน เพราะผมฝึกงานแล้วก็ทำที่นี่ต่อเลย เขาก็เข้าใจนะ ตอนนั้นมีเล่นละครบ้างแล้ว ได้ไปเป็นนักแสดงรับเชิญบ้าง จนสุดท้ายช่องก็ให้เราไปเป็นตัวหลักมากขึ้น พอถ่ายหนักมากๆ เราก็จำเป็นต้องขอเบรกงานประจำไว้ก่อน ทุกวันนี้ 4 ปีแล้ว ก็ยังคิดถึงอยากไปรับฟรีแลนซ์เหมือนกัน
มีโอกาสได้ลองบทบาทใหม่ที่ร้ายกว่าเดิม
ผมมาจากงานโฆษณาสั้นที่ได้เรียนรู้ในซีนหรือมุมเป๊ะๆ ที่เขาต้องการ แต่พอเป็นละคร ทุกอย่างมันต้องเป็นธรรมชาติ มีเรื่องราว มีแบ็กกราวน์ที่ต้องแบกทั้งชีวิต ก็รู้สึกมันท้าทายและพัฒนาตัวเองหลายอย่าง ทั้งบุคลิก การพูด ความจำ การเข้าสังคม ได้รับบททั้งแอบชอบนางเอก เพื่อนนางเอก จนมาปัจจุบันตัวร้าย คือลุคผมดูเรียบร้อย แต่แววตาดูคอนทรานส์ไม่ยอมคน สู้คน ผู้จัดเลยลองเอามาเล่นดู ก็เริ่มจากเรื่องแรกริมฝั่งน้ำ แล้วก็ลูกผู้ชาย ตอน ภูผา มันก็ร้ายคนละอย่าง ซึ่งเวลาเล่นก็ต้องเตรียมพร้อม ต้องใช้พลังเยอะมาก ต้องปล่อยพลังงานออกมา ซึ่งฟีดแบ็กก็ดีนะ คนดูก็มีอิน แต่มันก็คือการแสดง แค่บทที่ต้องรับผิดชอบ แต่เวลาไปอ่านคอมเม้นท์เราก็จะอ่านทั้งด้านดีและไม่ดี ด้านไม่ดีเราก็เก็บมาพิจารณาปรับปรุง แต่ด้านดีก็ถือเป็นกำลังใจในการที่จะพัฒนาการทำงานต่อไป เพราะงานแสดงยังมีอะไรที่เราต้องเรียนรู้อีกเยอะ
