เรามักอดทนคนทั้งโลกได้เพราะเราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่คนคนเดียวในโลกที่เรามัก
ทนไม่ค่อยได้นั่นคือ ” คนรักของตัวเอง ”
เธอนั้นแหละที่ผิด?
ยิ่งเรารู้ว่า” ใครรักเรา ”
จะยิ่ง’ตามใจ’ตัวเองมากขึ้น
เราจะรู้ว่าทำอย่างไรเขาก็ไม่มีวันเกลียดเราได้
เราจึงใช้อารมณ์กับคนรักเสมอ
ทั้งๆ ที่ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำ
แต่ด้วยความเคยชินเราจึงพลั้งเผลอ
พอรู้ตัวก็รู้สึกผิดแล้วก็บอกกับตัวเองว่า
” ฉันจะอารมณ์เสียใส่เธอเป็นครั้งสุดท้าย “แต่ก็ไม่เคยสุดท้ายได้จริง
เพราะประมาทจึงทำซ้ำแล้วซ้ำอีก
บางทีเราอาจไม่รู้ตัวว่านาทีที่เราร้ายนั้น
เขาคิดอะไรอยู่ . . .
และคงน่าเสียดาย . . .
หากเราต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
“เมื่อเราบอกกับตัวเองว่า เราจะใช้อารมณ์ครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้าย
แต่เขากลับคิดในใจคนเดียวเงียบๆ ว่าเขาจะทนเรา .. เป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน”
“อย่ารอให้รักจากไป แล้วจึงเข้าใจว่ารักกัน”
แม้แต่คนที่เรารักและรักเราเค้าก็มีขีดจำกันของความอดทนเหมือนกัน
ไม่ใช่แค่คนรักแต่รวมไปถึงเพื่อนสนิทพี่น้องคนใกล้ชิดหรือแม้แต่คนในครอบครัว
เพราะฉะนั้น” การรักษาน้ำใจกัน ” เป็นสิ่งสำคัญ
ให้คิดว่า ” หากเราเป็นเค้าเราจะรู้สึกอย่างไร”
ไม่ใช่คิดว่า “เราจะทำอย่างไร”
