ความเหงา เป็นอะไรที่เราไม่อยากเจอ แต่ความเหงาก็ยังมาวนเวียนอยู่กับเราเสมอ คงมี
หลายต่อหลายคนถามหาใครสักคนหนึ่งที่จะมอบความรักให้เรา และมีอีกหลายคนไม่อยากอยู่คน
เดียวจึงแสวงหาคนรักเพื่อทำให้ตัวเองไม่เหงา
“ความเหงา…อาจทำให้เธอเลือกใครก็ได้ที่กล้าเดินเข้ามาในตอนนั้นและคงเสี่ยงน่าดูกับ
ความรักครั้งนี้ของเธอ”
หลายคนกำลังตามหาความรัก และต้องการมีคนรัก เหมือนที่คนอื่นมี
เพราะคำๆเดียวที่เรียกกันว่า “ความเหงา ”
“ความเหงา ” มักเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เราต้องการใครสักคน…แล้วไม่มี เรียกหาเพื่อนสัก
คน…แล้วไม่มี ไม่มีเพื่อนคนไหนปล่อยให้เราครอบครองความเป็นเพื่อนของเขาแต่เพียงผู้เดียว
หรอก มีเราเป็นเพื่อนแต่เพียงผู้เดียวหรอก มีเราเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวนะ ห้ามคบคนอื่นและต้อง
อยู่ทุกเวลาที่เราต้องการ คำว่า “เพื่อน” ไม่ให้เราสร้างเงื่อนไขมากขนาดนั้น เราสามารถดำรง
ตำแหน่งเพื่อนให้กับคนหลายคนได้ เราปฏิเสธไม่ได้ว่า “มนุษย์เป็นสัตว์สังคม” ทุกคนมีโลกส่วนตัว
มีความต้องการ ความชอบ และภาระหน้าที่ รับผิดชอบของใครของมัน เมื่อไหร่ที่มันจูนตรงกัน เราก็
มาเจอกัน แต่เมื่อไหร่ที่ต่างฝ่ายต่างมีสิ่งที่อยากทำต่างกัน เมื่อเราอยากเจอเพื่อน เพื่อนก็ปฏิเสธเรา
ได้เช่นกัน
หลายคนเลยเกิดความรู้สึกว่า อยากได้ใครสักคนที่อยู่กับเราได้ตลอดเวลา เหมือนตุ๊กตาที่
เราเป็นเจ้าของมันแต่เพียงผู้เดียวในวัยเด็ก อยู่ข้างๆเสมอในยามที่เราต้องการ เพราะเพื่อน…แม้เรา
จะเป็นคนสำคัญของกันและกัน แต่จนแล้วจนรอดในบางเวลา เราก็ไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญที่สุดของกัน
และกันจริงๆ ความสำคัญเกิดขึ้นตามแต่ละช่วงเวลา มีใครและอะไรอีกหลายอย่างที่เราให้ความ
สำคัญไม่น้อยไปกว่าเพื่อน ความรักระหว่างเพื่อนจึงเป็นความรักที่ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยอย่างที่เรา
ต้องการนัก ไม่ใช่ความรักที่ต้องใกล้ชิดตลอดเวลา แต่ก็ไม่ใช่ความรักที่ห่างไกลเกินไปถึง หมาย
ถึงว่าบางทีถ้าอยากได้ก็ต้องรอหน่อย กำลังเดินทาง วันนี้ไม่ว่าง พรุ่งนี้ได้ไหม ทั้งๆที่ในความจริง
ถ้าต้องการเพื่อนวันนี้ก็คือวันนี้จริงๆ พรุ่งนี้อาจไม่ต้องการแล้ว อยากอารมณ์อยากให้มาตอนนี้นี่นา
นอกจากความเหงา …เพราะขาดเพื่อนแล้ว บางคนก็เหงาเพราะขาดอะไรทำ เป็น
โรคว่างเปล่า ขาดคนในครอบครัว ขาดคนดูแลเอาใจใส่ คิดไม่ออกว่าวันนี้จะทำอะไรดี หรือ
จะคิดถึงใครดี รู้สึกว่าไม่มีใครเกิดมาเพื่อเราเลย โลกส่วนตัวแทบไม่ได้ยินเสียงหัวเราะมา
นานแล้ว เธอกำลังทำให้ตัวเองขาดและเธอกำลังจะเจอกับความเหงา ซักพักมันก็รุกเร้าให้
เธอคิดถึงความรัก อยากได้ความรักอยากมีคนรัก แม้จะคิดหน้าใครไม่ออกแต่มันเป็นก็สิ่ง
ที่เธอต้องการเหลือเกินในยามนี้ เธอตัดสินเอาเองว่า ความรักจะมาทดแทนความเหงาให้
เธอได้ เธอจะมีเขาอยู่ตลอดเวลาที่เธอต้องการ เขาจะเป็นของเธอคนเดียว ได้เกิดมาเพื่อ
กันและกัน และเมื่อความคิดนี้เกิดขึ้น ทุกครั้งที่เธอเหงามันจะทำให้เธอทรมานมากขึ้น
พร้อมคำถามที่เกิดในใจตลอดเวลาว่า “เมื่อไหร่เราจะเจอคนๆนั้นซะที” “เมื่อไหร่เราจะมี
แฟนกับเขาบ้าง” “เหงาจัง…อยากมีใครซักคน” เธอกำลังรอคอยใครซักคนโดยปล่อยให้
ตัวเองจมอยู่กับความเหงา การอยู่เฉยๆโดยปล่อยให้มันผ่านไปวันๆ และรอคอยใครคนหนึ่ง
เดินเข้ามาในโลกของเราก็เหมือนเราไปเปิดประตูรอเขา แต่เรากลับมานั่งรออยู่ในความมืด
เธอคิดว่าใครจะกล้าเดินผ่านประตูนั้นเข้ามาพบเธอ ลองเปิดไฟให้สว่างพอที่จะมองเห็นตัว
เธอได้ แล้วเป็นฝ่ายเดินออกมาจากประตูแห่งความมืดนั้นซะเอง เธออาจจะเจอคนๆนั้นรอ
อยู่ข้างนอกก็ได้
มีคำถามว่า “ความรักที่อยากได้…จะหามาได้อย่างไร” คำตอบสั้นๆง่ายๆก็คือ “ถ้าอยากได้
ความรักก็ต้องเอาความรักไปแลก” ถามตัวเองว่า “เรามีความรักแจกจ่ายให้ผู้อื่นมากน้อยแค่ไหน?
เพราะแม้แต่ตัวเราเอง เราก็มีความรักให้น้อยเต็มที” เรานั่งถอนหายใจไปวันๆ ปล่อยให้เวลาทำร้าย
ตัวเองไปเรื่อยๆ ความเหงามันกินร่างกายและหัวใจให้ท้อแท้ เหนื่อยล้า เบื่อหน่าย สิ้นหวัง ไม่รู้จะ
อยู่ไปวันๆเพื่ออะไร เพื่อใคร ความรื่นรมย์ในชีวิตหายไปไหนหมด หาเรื่องเหงาได้ทุกวัน นี่แหละคือ
การไม่รักตัวเอง มีวิธีทำให้ตัวเองหายเหงา และเผลอๆมีคนมารุมรัก ลองทำดูนะ
รักตัวเอง ด้วยการอย่าพยายามทำตัวให้ว่างมากนัก ถ้าไม่มีอะไรทำให้ตัวเอง ไม่มีภารกิจ
อะไรทำ ก็หาเรื่องทำอะไรเพื่อผู้อื่นดู เช่น ช่วยเพื่อนทำโน่น ทำนี่ ช่วยที่บ้านทำงานที่สามารถทำได้
หรือหากิจกรรมสนุกๆ ที่อยู่ในความสนใจของตัวเองทำ ทำในสิ่งที่อยากทำ แค่เราหาอะไรทำเล่นๆ
เพลินๆ เผลอแป๊บเดียวก็หมดไปครึ่งวันแล้ว ลองดู แล้วเราจะรู้สึกว่าแต่ละวันของเราหมดไปโดย
ไม่รู้ตัวเลย และมันก็ทำให้วันนั้นดูคุ้มค่ากับการหายใจ
รักผู้อื่น เมื่อรักตัวเองแล้ว ตอนนี้เราก็มีพลังพอที่จะเผื่อแผ่ความรักไปยังผู้อื่นได้แล้ว ไม่มี
ใครที่อยู่จะรักเรามาก โดยที่เรายังไม่ทำอะไรให้เขาเลย นอกจากพ่อแม่ที่จู่ๆรักเราได้ตั้งแต่เรายัง
ไม่รู้เรื่อง อยากได้ความรักจากเขาเราก็ต้องรู้จักให้ความรัก การมอบความรักคือการมอบความ
ปรารถนาดี ความเป็นมิตรกับผู้ที่อยู่รอบข้างเรา ซึ่งของอย่างนี้มันต้องอาศัยเวลา มิตรแท้ไม่ใช่จะได้
มาง่ายๆ บางคนอาจจะใช้เวลาหลายปีที่จะบ่มเพาะความสัมพันธ์ แต่อย่าทำเพียงเพราะรู้สึกอยากให้
เขารักตอบเพราะมันจะรู้สึกกว่าเนิ่นนานกว่าจะได้กลับมาเธอลองทำอะไรให้ผู้อื่นประทับใจในตัวเธอ
ซักอย่างแล้วตอบตัวเองว่ารู้สึกอย่างไรเวลาเห็นเขายิ้มอย่างเป็นสุข รอยยิ้มนั้นเป็นตูที่เขาต้อนรับ
เราเข้าสู่บ้านของเขาแล้ว นอกจากนี้ก็ต้องอาศัยการแบ่งปันการรับ การให้ ที่เป็นไปอย่างสม่ำเสมอ
มีการแลกเปลี่ยนทุกข์สุขกัน มีคำปลอบโยน ความหวังดีให้กัน มีกันและกันในยามทุกข์
แล้วอยู่มาวันหนึ่งเธอจะตกใจ…ว่าเธอมีมิตรมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ เขาเหล่านั้นจะซึมซับ
ความรักที่เธอมอบให้อย่างช้าๆ แต่ทนนาน และไม่ต้องแปลกใจเลยถ้าวันใดวันหนึ่งเธอไม่มีใครซัก
คนแต่เธอจะมีใครหลายคนมาห้อมล้อมรอบตัวเอจนเธอไม่รู้สึกเหงาอีกเลย เผลอๆเธออาจอยาก
เหงาเป็นกับเขาบ้าง แม้ขาดคนใดคนหนึ่ง ก็จะมีอีกคนหนึ่งมาแทนเสมอ วันที่เธอนึกถึงใครไม่ออก
วันที่เธอไม่รู้จะคุยกับใครดี เธอจะไม่เจอวันนั้นอีก บางคนทั้งชีวิตไม่มีเพื่อนสนิทซักคน บางคนมีกับ
เขาคนเดียว แต่หากเธอมีหลายคน เรื่องนี้เธอคุยกับคนนี้ได้ เรื่องนี้ต้องคุยกับคนนั้น เธอเป็นที่อิจฉา
ของใครๆแล้วล่ะ
ถูกรัก ความสุขจากทุกๆวันที่เธอได้รับทำให้เธอมีความสุขกับการใช้ชีวิต รู้สึกว่าเรามีค่า
สำหรับสิ่งนี้ คนนี้ เรามีมิตรมากมายที่ห้อมล้อม และเราก็มีความหมาย เป็นที่ต้องการของมิตรเหล่า
นั้น เราทำให้พวกเขามีความสุขกับการที่มีเราอยู่ด้วย และวันไหนไม่มีเขาเราก็มีความสุขได้กับโลก
ส่วนตัวของเรา ที่มีอะไรให้เราทำมากมาย ความสุขเหล่านี้จะทำให้เธอลืมเหงา เพราะเธอรู้แล้วว่า
เวลาเหงา เอาไปทำอะไรได้อีกตั้งเยอะ กับผู้คนที่อยู่รอบตัวเธอกับต้นไมที่เธอปลูกกับของสะสมที่
เธอปล่อยเวลาอยู่กับมันนานๆ จะเป็นคนหรือสิ่งของที่ได้รับความเอาใจใส่จากเธอ คงไม่ปล่อยให้
เธอต้องเหงาเดียวดายเป็นแน่ และความน่ารัก ความร่าเริงมีชีวิตชีวาของเธอ อาจทำให้ใครซักคนที่
รอคอยเดินทางมาถึงเธอโดยที่เธอไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วยซ้ำ
คนที่เหงาได้เป็นวันๆ โดยที่ไม่รู้จะไปไหน ไปกับใครเพราะเขามัวรอใครคนหนึ่งอยู่ โดยยอม
ทิ้งใครหลายคนที่อยู่รอบๆตัวเขาไป ทิ้งอะไรหลายๆอย่างที่รอให้เขาใส่ใจ ทั้งๆที่เขาไม่รู้ว่าคนๆนั้น
จะเดินทางมาถึงเมื่อไหร่ เขาคงลืมไปว่า ถ้าเขาเปิดไฟสว่าง ให้แขกผู้มาเยือนมองเห็นรอบบ้านเขา
ว่าน่าอยู่เพียงไหน ร่มรื่นเพียงใด หรือแค่เขาเดินออกมาทักทายเพื่อนบ้าน พูดคุยอย่างสนุกสนาน
อาจมีใครสักคนที่เดินผ่านหน้าบ้านเขาไปหันกลับมามองเพียงเพราะเสียงหัวเราะของเจ้าของบ้าน
หรือยิ้มตาหยีจากเจ้าของบ้าน และอาจเดินเลี้ยวกลับมาทำความรู้จัก
ส่วนบ้านไหนที่ปิดไฟมืด โดยที่มองแทบไม่เห็นว่ามีใครอยู่หรือเปล่า คงไม่มีคนดีๆที่ไหน
กล้าปีนรั้วเข้าไปในบ้านแน่ ความเหงา…อาจทำให้เธอเลือกใครก็ได้ที่กล้าเดินเข้ามาในตอนนั้น
โดยที่เธอยังมองไม่เห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ และคงเสี่ยงน่าดูกับความรักครั้งนี้ของเธอ
