คำขอโทษหากได้ทำผิดกับคนที่คุณรัก แล้วได้พูดคำขอโทษออกไป ความรัก ก็จะ
กลับมาดีได้เหมือนเดิม หากแต่เดี๋ยวนี้เราละเลยคำนี้ไม่ว่าจะเป็นทั้ง ผู้หญิง หรือผู้ชาย จึง
ทำให้ความรักที่เคยมีความสุขกับหายไปกลายเป็นความขม
คนเรามักมีอะไรที่ทำไม่ถูกต้องอยู่เป็นครั้งคราว บางทีก็เข้าใจผิดเลยปฏิบัติไปอย่างผิด
พลาดก็มี บุคคลบางคนอาจใช้ถ้อยคำที่ผิดไปก็ได้เวลาพูดอาจจะไม่คิดอะไรมาก พูดออกไปแล้วตำ
พูดนั้นก็เจาะจงมาที่ตัวเองทันที เนื่องจากมีผู้บอกว่าคำพูดประโยคนี้หลุดออกมาจากปากคนนั้นคน
นี้ คำพูดจึงเป็นนายของเรา คนที่พูดจำเป็นต้องรับผิดชอบเสมอ บางทีคำพูดพล่อย ๆ หรือพูด
แบบไม่ทันคิดก็อาจจะถูกอีกฝ่ายหนึ่งที่เป็นฝ่ายถูกกล่าวอ้างถึงโต้ ตอบมาอย่างรุนแรง คุณจะต้อง
รับผิดชอบในการที่คุณพูดออกมาเช่นนี้ คุณพูดแบบนี้เสียหายนัก จะต้องรับผิดชอบคำพูดของคุณ
พูดแล้วเขาเกิดการเสียหายขึ้นมาก็มี บางทีก็พูดกำกวมทำให้ผู้ที่รับฟังเกิดการเข้าใจผิด คิด
ว่าเป็นจริงเป็นจังไปแล้วว่าเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาจริง ๆ บางทีก็พูดแล้วเขากลับไม่พอใจก็มีอีก แม้แต่
จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็ตาม เขาอาจจะไม่สบอารมณ์ตัวเองก็ได้
เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น มาเราจะต้องรีบตัดไฟเสียก่อนโดยเร็ว ทำความเข้าใจกับเขา
บอกว่าเป็นการเข้าใจผิดกันแล้ว ไม่จริง ใครจะไปพูดเช่นนั้นได้ หรือเมื่อเป็นการพูดจากันสองต่อ
สอง อาจจะเกิดพูดอะไรไม่ถูกหูเขาไปบ้าง เขาเกิดอารมณ์ไม่พอใจก็จะมีการขอโทษด้วยถ้อยคำที่
สุภาพเรียบร้อย เอาอกเอาใจเขาเอาไว้ การขออภัย ขอโทษนี้ ผู้รับฟังย่อมมีจิตใจดียิ่งขึ้นกว่าการที่
ไม่ขอโทษ คำกล่าวขอโทษมีความหมายและมีพลังอำนาจที่จะกล่อมให้อีกฝ่ายหนึ่งซึ่งเป็น ฝ่ายที่
รับฟังเกิดอารมณ์อ่อนไหวลงไปในทางที่ดีเสมอ ไม่มีใครเลยที่มีผู้ขอโทษแล้วยังแข็งกระด้างอยู่
ไม่มีอาการลดราวาศอกลง ไม่มีใครเลยที่เรายิ้มให้แล้วจะไม่ยิ้มตอบเราบ้าง ไม่มีใครเลยที่เรายกมือ
ไหว้แล้วเขาจะกระด้างแข็ง ไม่ยกมือไหว้ตอบเรา เรื่องจริง ๆ เป็นเช่นนี้เอง จริงอยู่บางคนอาจจะมี
ศักดิ์ศรีถือดีเหนือผู้คนทั้ง ๆ ที่ไม่เหนือกว่าเลย เมื่อไม่ยกมือไหว้ตอบก็มีอยู่ แต่นั่นแหละ เขาจะถูก
สังคมตำหนิเอาเลยว่าเป็นคนเย่อหยิ่ง ถือเนื้อถือตัวเองมากนัก เกิดความเสียหายขึ้นได้ ไม่มีใคร
ยกย่องสรรเสริญเยินยออีกต่อไปแล้ว เพราะเขาไม่แสดงอากัปกิริยาอาการโต้ตอบเช่นผู้อื่น มีอยู่
เพียงคนเดียวเท่านั้นที่ถือดี ถือยศ ถือศักดิ์ ทั้ง ๆ ที่เป็นบุคคลธรรมดาสามัญเช่นเดียวกับผู้อื่น
จงปฏิบัติตนเองให้มีความ เหมาะสมเป็นที่ชื่นชมแก่สังคม จงรู้จักการให้อภัย
ขอโทษแก่บุคคลอื่นที่มีความรู้สึกว่าเราเป็นผู้ผิดไปแล้วในเรื่องบางเรื่อง จงอย่าแข็ง
กระด้าง แม้ว่าเขาที่เราเพ่งมองอยู่ก็ตาม เขาก็จะเข้าใจเรา มีความรู้สึกในส่วนลึก ๆ ว่าเรานี้
ดีมาก เป็นผู้รู้ผิดรู้ถูก รู้แพ้รู้ชนะ รู้จังหวะ มีความรับผิดชอบเสมอ
“คนคือคนย่อมพลาดได้ใช่หรือไม่ จำได้ไหมปราชญ์ยังพลั้งบางครั้งเผลอ
สี่เท้าพลาดมีมากนักใช่เลิศเลอ แต่เมื่อเจอผิดพ้องต้องอภัย”
ด้วยเหตุนี้เอง คำว่า “ขอโทษ” หรือ “ขออภัย” จึงสมควรเปล่งออกมาจากปากผู้ที่คิดว่าตัว
เองมีอะไรที่ไม่ดีไม่งามนัก แล้วสังคมจะเข้าใจอภัยให้เสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนั้น เธอเองก็อภัย
และเข้าใจดีทีเดียว
