ความรักคือสิ่งสวยงามที่สุด อันนี้เรารู้ดี แต่บางที ความรักที่ทะเลาะกันบ่อยของเรา
ได้ถูกคลุมทับ ทุกข้อผิดพลาดด้วย ผ้าคลุมล่องหนผืนยาวใหญ่ จนบางที เราเผลอหลับหู
หลับตา ปิดทับทุกปัญหา โดยคิดว่ามันจะค่อยๆ จางหายไปตามกาลเวลา แต่จริงๆ แล้ว มันยัง
อยู่ตรงนั้นแหละ ถ้าเรากลั้นใจดึงผ้าที่คลุมนั้นออกมาแรงๆ จะเจอความรักของเรา ที่ขดกัน
เป็นปม พันกันเป็นก้อน และจบลงด้วยเงื่อนตาย คลายเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันจะกลับมาเป็นความรัก
ที่อ่อนโยนและสดใสเหมือนวันแรก ที่ต่างคนต่างเคยมอบให้กัน
เรารู้แหละ ว่าซักวันมันต้องมาถึง วันที่ทั้งคู่ระเบิดความอดทนอดกลั้น ที่เก็บอยู่ในใจมานานเกิน
จะทนไหว เมื่อถึงเวลานั้น มันจะมีนาทีสั้นๆ ที่ทำให้เราได้ย้อนกลับไปมองดูสิ่งที่ผ่านมา
มองด้วยใจที่ไม่อคติ ไม่เข้าข้างความรักปรุงแต่งของเรา ก็จะเจอความ ?ไม่ใช่?
อยู่กลาดเกลื่อน เจอความ ?ฝืน? มองข้ามสิ่งสำคัญไปบ้าง หลอกตัวเองให้รู้สึกดีบ้าง
แต่ความจริงลึกที่สุดในจิตใจ ซักวันต้องถึงวันเปิดออกจากกล่องที่เราล็อคเอาไว้
อย่าเสียดายกับความรักที่ต้องผ่านพ้นไป อย่างน้อยเธอได้ทำดีที่สุด และมอบมันให้เขา
ด้วยหัวใจที่บริสุทธ์ที่สุดแล้ว แต่เธอต้องอย่าลืมว่า ?ถ้ารักกันจริง มันไม่ต้องพยายาม? จริงอยู่
ที่มีคนเคยบอก ว่าเมื่อคนสองคนเลิกกัน มันไม่มีใครทิ้งใครหรอก ?ความรัก? ต่างหาก ที่ทิ้งเรา
ไป แต่สำหรับบางคนที่โชคร้ายกว่านั้น เขาได้ค้นพบความจริงที่ว่า ?ความรักมันไม่ได้มีอยู่
ตั้งแต่เริ่มแล้วนั้นแหละ?
