น้องลูกหมูใฝ่ฝันว่า อนาคตอยากทำอาชีพ แอร์โฮสเตส ชอบงานบริการ พูดคุยกับผู้คน และรักการท่องเที่ยว แน่นอนว่าความฝันของเธอไม่ไกลเกินเอื้อมแน่นอน ทั้งหน้าตาน่ารัก หุ่นดี ส่วนสูง 175 ซม. ผ่านฉลุย ^^

สัปดาห์นี้ขอแนะนำสาวน่ารัก สไตล์เกาหลี น้องลูกหมู ณัฐจีรา

โรงเรียนโพธิสารพิทยากร ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 อายุ 17 ปี ค่ะ น่ารักอ่ะ >,<

“เถื่อนเจ็ด” สนพ. a book เป็นผลงานพ็อกเกตบุ๊กส์ล่าสุดของเขาคนนี้ ผู้ชายติสท์ลุยห้าวที่รักการเดินทางเป็นชีวิตจิตใจ สิงห์-วรรณสิงห์ ประเสริฐกุล กับนิยามความเป็นตัวตนที่มีนามสกุลต่อท้ายยาวเหยียดเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นนักแสดง นักดนตรี พิธีกร นักเขียน หรือความเป็น EXPLORER ที่สิงห์ยืดอกแมนยอมรับว่าเป็นนามสกุลถาวรที่เขาอยากจะใช้ในตอนนี้มากที่สุด และหนึ่งในเส้นทางค้นพบตัวตนในแบบที่เป็นสิงห์จนถึงทุกวันนี้นั้น จุดเริ่มต้นมันมาจากอดีตเด็กเนิร์ดๆ คนหนึ่งในมหาวิทยาลัยนั่นเอง

หลายคนนึกภาพนักศึกษาธรรมศาสตร์ในสไตล์ของสิงห์ว่าจะต้องเป็นเด็กกิจกรรมแน่ๆ

ชีวิตนักศึกษาปีแรกเที่ยวกลางคืนเยอะมาก (หัวเราะ) แต่ว่าพอถึงเวลาเรียนก็เป็นเด็กเนิร์ดอย่างแรง ตั้งใจเรียนมาก จบออกมาด้วยเกรดเฉลี่ย 3.83 ในขณะที่กิจกรรมก็ทำหมด อยู่ในองค์การนักศึกษา เข้าค่ายอาสา จัดเสวนา ตารางแน่นมาก สิ่งที่ไม่ค่อยได้ทำ คือ นอน นอนแค่วันละ 4 ชั่วโมงได้ มันยังหนุ่มแน่น ยังเอนจอยไง ช่วงนั้นใช้ชีวิตสุดจริงๆ ทำทุกอย่างสุดมากๆ คิดว่าเรียน 4 ปี ยังสั้นไปนะ

ในความสุดโต่ง แต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง

ผมเปรียบมหา’ลัยเป็นตู้เสื้อผ้านะ คือเราต้องลองเข้าไปใส่ดูหลายๆ ตัว อะไรที่เราชอบก็เก็บเอาไว้ ถ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไป มองย้อนกลับไป มหา’ลัยก็ทำให้เราได้ฟอร์มตัวตนของเราได้ชัดเจนขึ้น ถึงแม้ต่อมาหลังจากจบแล้วเราอาจจะต้องเจออะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้เราเป็นคนในปัจจุบัน แต่ว่าจุดเริ่มต้นตัวตนจริงๆ ของเรามันเริ่มที่มหา’ลัยก่อน ซึ่งถ้าไม่เริ่มตั้งแต่ตอนนั้น บางทีทุกอย่างมันอาจจะช้ากว่านี้เยอะก็ได้

การเปลี่ยนแปลงตัวตนจากเริ่มต้นจนเป็นสิงห์ ณ ปัจจุบัน

ตอนจบใหม่จะมีนาฬิกาชีวิตแล้วจะกดดันให้ตัวเองทำให้สำเร็จ แต่พอทำสำเร็จก็ไม่ได้มีความสุขกับมัน เพราะคิดว่ายังต้องทำสเต็ปต่อไปอีก แต่ตอนนี้ชิลมากๆ ทำไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เสร็จ ตอนนั้นคิดว่าอีก 5 ปี ก็อายุ 30 แล้ว แต่ตอนนี้มองว่าเหลืออีก 60 ปีให้อยู่ ค่อยๆ ทำไป เหลือเวลาอีกเยอะ  แต่ก่อนชอบวิจารณ์โลกเยอะมาก ตอนนี้รู้สึกว่าวิจารณ์ไปก็เท่านั้น มันก็เป็นเหมือนเดิม เราควรจะต้องยอมรับสิ่งที่เราเปลี่ยนแปลงไม่ได้ รวมไปถึงคนบนพื้นที่ต่างๆ บนโลกใบนี้ด้วย ถึงแม้มันต้องใช้ความพยายามในการทำความเข้าใจจริงๆ แต่ก็สะท้อนให้เห็นว่าการที่คนเราเข้าใจกัน มันจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่จะเปลี่ยนแปลงบางสิ่งให้มันดีขึ้นโดยปราศจากความเกลียดชังกันได้

แรงบันดาลใจในชีวิตที่ผลักดันให้ออกเดินทางเริ่มต้นทำอะไรใหม่ๆ ต่อไป

จากที่ผมได้เริ่มทำงานพิธีกรรายการเดินทางเมื่อ 6 ปีก่อน ตอนนี้ในส่วนของ Chapter นี้มันจบแล้ว ผมก็เลยอยากจะรวบรวมเรื่องราวการเดินทางทั้งหมดออกมาเป็นงานเขียน ซึ่งก็ใช้ชื่อว่า “เถื่อนเจ็ด” เป็นการรวบรวมการเดินทางที่น้อยคนจะได้เคยไป แล้วก็สอดแทรกมุมมองชีวิตไปแต่ละบทๆ นั้นด้วย คือปกติผมเป็นคนที่ INSPIRE อะไรได้ง่ายอยู่แล้ว ไม่เคยคิดว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้ คือไม่ได้หลงตัวเองในแง่นั้น แต่เวลาเห็นอะไรที่เขาทำกัน ความรู้สึกแรกของเรา คือ เฮ้ย เราเอาด้วยเว้ย ซึ่งก็รวมตั้งแต่เขียนหนังสือยันไปถึงกระโดดหน้าผา กิจกรรมยามว่างของผมที่ชอบทำตอนนี้ก็คือ ทิ้งมือถือไว้บ้าน แล้วขี่มอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้าออกมั่วซั่วในกรุงเทพ ไปไหนก็ไม่รู้ แต่มันทำให้เราได้เจออะไรใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา ส่วนในอีกสิบปีข้างหน้า ผมก็หวังว่าผมจะได้เดินทางไปสำรวจเชิงลึกจนครบ 100 ประเทศ