ศิลปินหนุ่มมาดนุ่มชวนฝัน วิน-ชวนชัย มหาวงศ์ ที่นอกจากจะได้มีโอกาสพิสูจน์ตัวเองด้วยการเป็นศิลปินเดี่ยวออกซิงเกิ้ลแรก “จนวันหมดแรงเคลื่อนไหว (To Be Forever)” กับค่ายเยส!มิวสิก ในเครืออาร์เอส แล้ว ปัจจุบันหนุ่มคนนี้ยังมีโอกาสได้พิสูจน์ความฝันในอีกบทบาทหนึ่งกับการเป็น Marketing Officer ที่ได้บทเรียนเป็นความต่างสุดขั้วในแบบที่สามารถบาลานซ์กันได้อย่างลงตัว

เตรียมอุดม เตรียมสังคมให้หนุ่มนักเศรษฐศาสตร์

จบเศรษฐศาสตร์ จากม.เกษตรศาสตร์ ครับ ด้วยความที่ชอบวิชาคำนวณ เลยเลือกมาเรียนเศรษฐศาสตร์ ซึ่งก็รู้สึกว่าเรียนได้ดีเลย ปีหนึ่งที่เข้ามานอกจากจะได้ทำกิจกรรมต่างๆ แล้ว การปรับตัวจากตอนมัธยมก็สำคัญ โชคดีที่ตอนเรียนที่เตรียมอุดม สังคมค่อนข้างเหมือนกับมหา’ลัย คือมาจากหลายท้องที่มากๆ แล้วก็มาจากต่างจังหวัดซะเยอะ ก็เลยได้มีการปรับตัวมาแล้วระดับหนึ่ง แต่ตอนมัธยม เพื่อนจะค่อนข้างเก่งกันมาก ก็จะเรียนหนักกว่านี้ พอมาเรียนมหา’ลัย มีกิจกรรมมากขึ้น ชิลล์มากขึ้น ซึ่งทำให้เราโตมากขึ้นด้วย ได้เรียนรู้ที่จะจัดการกับตัวเอง เพราะอาจารย์จะไม่คอยจ้ำจี้จำไชเราแล้ว บางวิชาไม่เช็คชื่อ คุณจะไม่เข้าเรียนก็ได้ แต่เมื่อถึงเวลาสอบคุณต้องสอบให้ได้ดี

สัมผัสสองรสชาติ เกรดที่ดีและไม่ดี

ตอนเรียนมหา’ลัยได้รู้หลายรสชาติ คือ มีทั้งเกรดที่ดีและไม่ดี เกรดตกมากสุดตอนปี 2 ที่ได้เกรด 2.1 แอบเกเร ไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือเท่าที่ควร สุดท้ายพอเกรดมันออกมาก็รู้เลยว่าไม่ได้แล้ว ไม่เคยได้เกรดต่ำแบบนี้ เลยต้องหันกลับมาโฟกัสกับการเรียนใหม่ ขอร้องให้เพื่อนติวให้ เวลาว่างเข้าห้องสมุด จนเกรดขึ้นมาถึง 3.86 ในปี 3 เลย ต้องขอบคุณเพื่อนมากๆ เพื่อนมีส่วนช่วยผมมากทีเดียว แต่ก็มาพลาดเกียรตินิยมตอนใกล้จบอีกที ช่วงนั้นเริ่มเข้าวงการ เป็นศิลปินบอยแบนด์ (VAMP) ก็ต้องมีซ้อมหนัก เช้าไปเรียนอีก แม้ว่าจะพยายามแบ่งเวลาแล้ว แต่ว่าก็จบมาได้เกรด 3.23 พลาดไปแค่ 0.02 ที่จะได้เกียรตินิยมอันดับสอง เสียดายนะ แต่ก็รู้สึกภูมิใจและดีใจมากแล้ว ที่เราได้ผ่านมาถึงจุดนี้

จากศิลปินสู่พนักงานออฟฟิศติดดิน

หลังจบมา 2 ปี ผมเห็นเพื่อนๆ มีประสบการณ์ทำงานออฟฟิศกัน ก็เลยอยากให้ตัวเองได้มีโอกาสแบบนั้นบ้าง ตอนนี้ได้ไปทำงานด้านมาร์เก็ตติ้ง ทำมา 7 เดือนได้แล้ว มีหน้าที่เกี่ยวกับดูสินค้า ตั้งแต่การดีไซน์ จนกระทั่งถึงตอนกระจายสินค้าไปตามร้านค้าต่างๆ แล้วก็หาช่องทางการขายใหม่ๆ ด้วย ทำตอนแรกงงๆ กับตัวเอง ว่ามันใช่สิ่งที่เราอยากจะทำหรือเปล่า ต้องปรับตัวเรื่องการแต่งกาย แล้วก็สังคมในออฟฟิศด้วย แต่พอทำๆ ไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกว่าการทำตรงนี้ทำให้ผมได้เรียนรู้ในอีกบทบาทหนึ่ง เราไม่คิดว่าเราเป็นศิลปิน แต่เป็นพนักงานในองค์กร ทำให้ผมได้เรียนรู้การใช้ชีวิต ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองสูงส่งมาจากไหน เวลาที่ไปทำงาน ผมก็ไปนั่งกินข้าวกับพื้น นั่งกินกับสินค้า (รองเท้า) ได้ทำงานตั้งแต่ระดับต่ำ จนเข้าประชุมกับประธานบริษัท ซึ่งก็ต้องขอบคุณผู้ใหญ่ในองค์กรที่ให้ความเอ็นดูและให้โอกาสที่ดีกับเรา

เก็บเกี่ยวทุกประสบการณ์ให้มากที่สุด

น้องๆ ที่กำลังเรียนอยู่ อยากฝากให้ตั้งใจเก็บเกี่ยวเทคนิคต่างๆ ที่จะเป็นประโยชน์กับเราได้ในอนาคต เมื่อถึงวันที่ทำงานเราก็จะได้นำเทคนิคเหล่านั้นมาปรับใช้ได้ อย่างผมทำงานออฟฟิศ ก็ได้เห็นพฤติกรรมผู้บริโภค ได้รู้หลักจิตวิทยาในสังคม ถึงแม้มันจะหนักเพราะว่าหนึ่งทำงานออฟฟิศ สองตอนนี้ทำงานเพลงเป็นศิลปินเดี่ยวด้วย แต่ก็พยายามทำทุกๆ วันให้ดีที่สุด เพราะมันเป็นสิ่งที่เรารักทั้งสองอย่าง บางทีท้อ ผมก็จะใช้วิธีหาข้อคิดจากธรรมะ หรืออาหารสมองที่จะเป็นแรงผลักดันในการทำงานต่อไป

ในอดีตที่การเรียนรู้เกี่ยวกับการสร้างเกมยังไม่ได้เป็นสาขาที่เฉพาะเจาะจงมากนัก การพัฒนาเกมจากฝีมือคนไทยจึงยังไม่ได้ก้าวกระโดดไปไกลเท่าที่ควร จนปัจจุบันที่การเรียนในมหาวิทยาลัยได้มีสาขาเกี่ยวกับการพัฒนาเกมโดยเฉพาะมากขึ้น วงการเกมเมอร์ไทยจึงเริ่มคึกคัก อย่างเช่นเกม PC สยองขวัญสั่นประสาทล่าสุดอย่าง “ARAYA” จาก Mad Virtual Reality Studio นำทีมโดยก๊อก-จัตุพร รักไทยเจริญชีพ เกมเมอร์รุ่นใหม่ไฟแรง เจ้าของเกมดังอย่าง The Hospital Haunted Be Lost ที่เรียนรู้มุ่งมั่นที่จะเข้าสู่วงการเกมมากว่า 10 ปี

INSPIRATION

การเรียนรู้ไม่จำกัดว่าจะเข้าสู่วัยไหนก็ตาม เหมือนอย่างเด็กหนุ่มคนนี้ หลังจากจบปวช.จากวิทยาลัยช่างศิลป์ลาดกระบัง หนุ่มก๊อกก็เรียนต่อทางด้านวิจิตรศิลป์ จนกระทั่งพบว่าไม่ใช่แนวทางที่ตัวเองค้นหา หนุ่มรุ่นใหม่ในวัย 19 ปี จึงตัดสินใจที่จะออกมาทำงานเก็บเกี่ยวหาประสบการณ์ที่หลากหลาย จาก 10 ปี กับการทำงานในหลากหลายอาชีพ แต่ความชื่นชอบในวงการเกมก็ไม่จางหาย จนกระทั่งที่คณะดิจิทัล มีเดีย มหาวิทยาลัยศรีปทุม ได้เปิดสอนในสาขาการออกแบบอินเตอร์แอคทีฟและเกม จึงเป็นโอกาสให้เขาได้ก้าวเข้าสู่การเรียนรู้พัฒนาเกมในระยะเวลา 4 ปีเต็มตัว เป็นจุดเริ่มต้นของการพัฒนาเกมเว่อร์ชั่นใหม่ๆ ในสไตล์คนไทย เพื่อออกสู่สายตาเกมเมอร์ทั่วโลก

IMPORTANT IN A CAREER

“การเรียนมหาวิทยาลัยคนอาจจะคิดว่าอาจารย์ควรจะมีหน้าที่ป้อนความรู้ให้เรา แต่จริงๆ แล้วเราต้องรู้ก่อนนะว่าเป้าหมายเราคืออะไร เราต้องคิดโปรเจกต์ของเราก่อน นักศึกษาต้องขวนขวายเองก่อน เสร็จแล้วถ้าทำไม่ได้ ค่อยวิ่งไปปรึกษาหาอาจารย์ ซึ่งถ้าอาจารย์ให้คำปรึกษาเราไม่ได้ เขาก็จะไปหาคนที่ให้ความรู้กับเราจนได้ ไม่ใช่เอาแต่บ่นในเฟซบุ๊กว่าทำไม่ได้ สุดท้ายก็ทำไม่ได้อยู่ดี ซึ่งตอนนั้นปี 4 ผมก็มีโอกาสได้เสนอทีสิสเป็นโปรเจกต์เกมเกี่ยวกับความกลัว จนมาเป็นเกม The Hospital Haunted Be Lost ซึ่งพออัพโหวดลงไปให้คนเล่น ปรากฏว่าไม่คิดว่าฟีดแบ็กจะดีขนาดนี้ จนกระทั่งในช่วงที่จบใหม่ๆ คุณอารันดร์ อาชาพิลาส และคุณพลายพล สรสุชาติ จาก Mad Virtual Reality Studio ก็สนใจที่จะนำเกมนี้มาพัฒนาเป็นเกมจริงจังในชื่อใหม่ “ARAYA” ผมก็ได้เข้ามาคุมทีมแล้วก็พัฒนาเกมนี้มา 7 เดือนแล้ว ที่เราอยากนำเสนอเว่อร์ชั่น PC เพราะคิดว่าปัจจุบันเกมในมือถือค่อนข้างเยอะ ก็อยากจะสร้างเกมในรูปแบบใหม่บ้าง การทำเริ่มแรกค่อนข้างยาก เพราะเกมมันมีเวลาถึงสองชั่วโมงกว่า เราจะออกแบบยังไงให้คนสนุก ให้คนกลัว มันต้องมีจุดพีคเป็นกราฟขึ้นลงอยู่ตลอดเวลา แต่พอดีเราได้อุปกรณ์ ที่เรียกว่า VR ซึ่งทำให้การเล่นเกมสนุกมากขึ้น เพราะมันเป็นอุปกรณ์ที่ทำให้คนรู้สึกว่าเสมือนเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์จริงเลย ซึ่งก็ได้มีการปล่อยทีเซอร์เกมไปแล้ว ถือว่าได้รับการตอบรับที่ดีมาก จุดเด่นของ ARAYA น่าจะเป็นเรื่องของเนื้อหาและภาพบรรยากาศ ที่อยากจะเน้นให้คนต่างชาติได้เห็นถึงบรรยากาศความเป็นไทยของเรา ถึงไม่ได้เป็นไทยจ๋า แต่ก็พยายามที่จะใส่บรรยากาศความเป็นไทยในสภาพความเป็นจริง ณ ปัจจุบันมากกว่า ตอนนี้ก็เหลือแต่การที่จะพัฒนาให้สมบูรณ์พร้อมที่จะปล่อยเว่อร์ชั่นเต็มในเดือนสิงหาคมต่อไป เป้าหมายตอนนี้ผมอยากให้ทีมของเราเป็นทีมพัฒนาเกมทางด้าน VR เป็นอันดับหนึ่ง คือนึกถึงเกม นึกถึงเรา และในอนาคตอาจจะมีการพัฒนาเกมในด้านการบริการสังคมด้วย อย่างการประยุกต์ให้ใช้กับคนพิการ หรือขาเดินไม่ได้ ให้พวกเขาสามารถเข้าถึงได้มากขึ้น”

THINKING TO CAMPUS

“อย่างแรก คือ อยากให้มีความมุ่งมั่นไม่ท้อ เพราะการทำเกม ไม่ใช่ว่าทุกคนต้องเก่งทุกด้าน แต่ให้มองว่าคุณมีสกิลด้านไหนที่โดดเด่นและนำมาใช้ประโยชน์ได้มากที่สุด บางคนอยากทำเกม แต่วาดรูปไม่เก่ง หรือบางคนวาดรูปเก่ง แต่เขียนโค้ดไม่เก่ง ก็ไม่ทำแล้ว แต่ถ้าทั้งสองมาเจอกัน เอาด้านอ่อนของอีกฝ่าย กับด้านเด่นของอีกฝ่ายมาผสมกัน คุณก็สามารถทำเกมได้แล้ว เหมือนทีมงานของเรา ทุกคนที่นี่ก็เด่นไปในแนวทางของตัวเอง สุดท้ายพอเอามารวมกัน คุณก็จะได้ทีมหนึ่งทีมที่สามารถจะทำเกมออกมาได้ดี เพราะฉะนั้น อย่าไปท้อใจว่าเราทำอะไรได้ไม่เก่ง แล้วก็ไม่ทำแล้ว แต่ให้พยายามหาเพื่อนร่วมทีมที่คิดว่าจะทำด้วยกันได้ หรือถ้าคิดว่าเราสามารถทำคนเดียวได้ ก็พยายามหาองค์ความรู้ให้เยอะที่สุด เพื่อที่จะเอามาแก้ไขปัญหาที่เราอาจจะต้องเจอในอนาคตได้”

บางคนอยากทำเกม แต่วาดรูปไม่เก่ง หรือบางคนวาดรูปเก่ง แต่เขียนโค้ดไม่เก่ง ก็ไม่ทำแล้ว แต่ถ้าทั้งสองมาเจอกัน เอาด้านอ่อนของอีกฝ่าย กับด้านเด่นของอีกฝ่ายมาผสมกัน คุณก็สามารถทำเกมได้แล้ว